در رفتگی لگن چیست؟

مفصل لگن از یک مفصل گوی و کاسه تشکیل شده است. استابولوم یا سوکت بخشی از استخوان لگن است. توپ سر یا انتهای بالایی استخوان ران (فمور) است. هم توپ و هم حفره توسط یک غضروف مفصلی پوشانده شده اند که سطحی بدون اصطکاک برای استخوان لگن و استخوان ران ایجاد می کند تا در طول حرکت در مفصل روی یکدیگر سر بخورند.

دررفتگی لگن به منظور جابجا شدن یا در رفتن کامل مفصل توپی ران از حفره لگن می. این یک مورد اورژانس پزشکی دردناک و جدی است که نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارد. در بسیاری از موارد، بافت‌های نرمی که استخوان‌ها را در کنار هم نگه می‌دارند و اعصاب اطراف لگن نیز آسیب می‌بینند.

انواع دررفتگی لگن چیست؟

وقتی در رفتگی لگن اتفاق می افتد، سر استخوان ران به دو صورت از قسمت گوی شکل خارج می شود:

• در رفتگی خلفی (پشتی): در این نوع در رفتگی که در 90 درصد بیماران اتفاق می افتد، استخوان ران به سمت عقب در می رود. در این نوع در رفتگی قسمت پایینی اندام تحتانی در موقعیت ثابتی گیر می کند به صورتی که زانو و پا به سمت وسط بدن متمایل شده است.
• در رفتگی قدامی (جلو): این نوع دررفتگی بسیار کمتر رایج است. در این نوع در رفتگی سر استخوان ران به سمت جلو در می رود و لگن تنها کمی خم می شود و پا به سمت بیرون از بدن متمایل می شود.

سابلوکساسیون هیپ

سابلوکساسیون، زمانی است که توپ مفصل ران شروع به خارج شدن از حفره می کند، اما این کار به طور کامل رخ نمی دهد. سابلوکساسیون مفصل ران، که به عنوان دررفتگی جزئی نیز شناخته می شود، در صورت عدم بهبودی مناسب، می تواند به یک مفصل ران کاملاً دررفته تبدیل شود.

در اغلب مواقع که مفصل لگن در می رود، رباط ها، لابروم، ماهیچه ها و دیگر بافت های نرم نگهدارنده استخوان آسیب می بینند.

علائم در رفتگی لگن چیست؟

در رفتگی لگن بسیار دردناک می باشد. بیمار قادر به حرکت پای خود نبوده و در صورتی که به اعصاب آسیب وارد شده باشد، ممکن است حس و حرکتی در پا و قوزک پا وجود نداشته باشد.

علائم مرتبط با دررفتگی لگن عبارتند از:

• درد شدید در ناحیه لگن
• ناتوانی در حرکت دادن پا
• پا به داخل یا خارج پیچ خورده است.
• بی حسی پا، مچ پا یا ساق پا

همچنین ممکن است صدماتی به سایر قسمت‌های بدن که در اثر ضربه ایجاد می‌شود، وجود داشته باشد.

علائم همچنین ممکن است به دلیل عوارض فوری یا تاخیری دررفتگی رخ دهد.

برخی از عوارض دررفتگی مفصل ران عبارت اند از:

• آسیب عصب: به ویژه عصب سیاتیک که از کمر به پایین پشت ساق پا کشیده می شود، که می تواند باعث ضعف در پاها شود.
• استئونکروز: اگر رگ های خونی آسیب ببینند، می تواند خون رسانی به استخوان های مفصل ران را متوقف کند و منجر به استئونکروز شود، یک وضعیت دردناک که در نهایت می تواند منجر به تخریب مفصل ران شود.
• آرتریت : غضروف محافظ استخوان لگن می تواند آسیب ببیند و منجر به آرتریت شود.

دررفتگی مکرر می تواند در افرادی که به دلیل ضعیف شدن بافت های اطراف دچار دررفتگی مفصل ران شده اند رخ دهد.

علل در رفتگی لگن چیست؟

به طور معمول، دررفتگی لگن یک آسیب تروماتیک است که در نتیجه یک نیروی عظیم در هنگام تصادفات وسایل نقلیه ماشین  و موتور یا به دلیل سقوط رخ می دهد.

تصادف با ماشین از شایع ترین دلایل در رفتگی لگن در نتیجه تروما می باشد. زمانی که زانو به داشبورد ماشین برخورد می کند، این نیرو موجب عقب رفتن ران شده و سر توپی شکل مفصل لگن از جای اصلی خود در می رود. بستن کمربند ایمنی به طور قابل توجهی خطر این آسیب را کاهش می دهد. از دیگر عوامل در رفتگی مفصل لگن افتادن از بلندی مانند نردبان می باشد.

این نوع در رفتگی با در رفتگی مادرزادی لگن یا دیسپلازی هیپ متفاوت است. در رفتگی لگن ناشی از ضربه زمانی رخ می دهد که سر استخوان ران یا فمور با نیروی زیادی از قسمت کاسه ای شکل مفصل که در ناحیه لگنی قرار دارد، خارج شود.

درمان در رفتگی لگن

برای درمان در رفتگی لگن در صورتی که آسیب دیگری به ناحیه وارد نشده باشد، با استفاده از بی حسی و جا انداختن مفصل ران می توان مشکل را بر طرف نمود. در بیشتر موارد نیاز است تا این روش در اتاق عمل انجام شود. در موارد نادری بافت های پاره شده و یا استخوان های ریز شکسته شده مانع از جا انداختن مفصل لگن می شوند. در این موارد نیاز است تا جراحی صورت گیرد. بعد از جا انداختن مفصل ران آزمایش ایکس ری یا سی تی اسکن انجام می گیرد تا از وضعیت صحیح مفصل اطمینان حاصل شود.

عمل جراحی

آرتروسکوپی هیپ طی این روش، جراح دوربین کوچکی را وارد مفصل ران شما می کند. دوربین به جراح کمک می‌کند تا با استفاده از ابزارهایی که از طریق برش‌های کوچک دیگر وارد می‌شود، ترمیم کند.

ایجاد آرتریت زودرس لگن پس از این نوع تروما رایج است. به همین دلیل است که بسیاری از افرادی که دچار دررفتگی لگن هستند در نهایت نیاز به جراحی تعویض مفصل لگن دارند.

چگونه از دررفتگی مجدد لگن خود جلوگیری کنیم؟

این اقدامات احتیاطی را به مدت 6 هفته پس از آسیب دیدگی یا طبق دستور انجام دهید:

• با پشت صاف و پاهایتان صاف روی زمین بنشینید. پاهای خود را روی هم نزنید. وقتی روی صندلی می نشینید به جلو خم نشوید.
• هنگام نشستن یا دراز کشیدن یک بالش بین زانوهای خود قرار دهید. زانوهای خود را نچرخانید. زانوهای خود را بالاتر از باسن بلند نکنید.
• از تکیه گاه دست و قدرت بالاتنه خود برای بالا بردن خود از وضعیت نشسته استفاده کنید.
• برای برداشتن جسم از روی زمین از کمر خم نشوید. زانوهای خود را خم کنید تا به جسم برسید یا از ابزاری برای بلند کردن آن استفاده کنید.